Evet ben de!
Güzel şeyler beklemediğin anda gelir derler ya. Bunun farklı süslü söylemleri de var tabii; mesela "beklemekte olduğun şey, ancak onu beklemeyi unuttuğunda gerçekleşir. Bu, evrenin sen bakarken soyunamıyorum deme şeklidir" gibi. Şöyle bir soru var kafamda, çok istediğim bir şeyi beklemekten nasıl vazgeçebilirim ki? Vazgeçersem zaten çok istemiyorumdur. Çok istiyorsam unutmam kolay olmaz. Tutarsızlık var arkadaşım burda. Diyelim ki tamam beklemiyorum her şeyi olduğu gibi bırakıyorum. Paçaları botun üzerinde katlanmış pijamalı, buğulanmış gözlüklü, yüzünün yarısını kapatan maskeli, garip bereli, elinde yaş kedi maması taşıyan ve kendi kendine kedilere söylenen saçı başı dağınık biri olarak apartman önünde veya bahçede hayatımın en beklemediğim ama en güzel karşılaşmasını yaşarsam ne olacak? Ya selam vermek isteyen birinden bu halde olduğum için köşe bucak kaçarsam? Üstüne bir de kaçarken yere düşersem ve üstüm başım kedi maması içinde kalırsa? Allahım, adam gelip gelebileceğin