Yaşadım diyebilmek için
Harika bir Nazım Hikmet şiiri “yaşamaya dair”. “Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin” dizesini her okuduğumda aynı soruyu sorarken buluyorum kendimi; hakkını veriyor muyum hayatın? Bir senenin daha sonuna gelirken, yine tüm hesapları döküp ortaya tek tek sayıyorum. Sanki ayırabilecekmiş, yerlerini değistirebilecekmişim gibi. Anksiyete ile daha derinden tanıştım, bir hastalık olduğunu kabul edecek kadar; yok saymak yerine kabullenerek onunla yaşamak için yollar aramak gerektiğini fark ettim. Boğazda bir yumru, kalpte bir ağrı, nefeste bir darlık, zihinde bir sis. Elle tutulmaz, gözle görülmez ama elle tutulsa taşa benzer, gözle görülse kapkara bir duman. Bilmeyene anlamsız bir belirsizlik, bilene çıkmayan bir yapışkan. Ne kadar çok dinledim bu sene de, konuşmadan dinledim, sıkılmadan dinledim, sabırla dinledim. Üzülsem de, kızsam da, istemesem de. Dinlemediğim tek bir sey kaldı. Kendimi dinlemedim, ağrılarımı dinlemedim, kalbimi, bey