Yaşadım diyebilmek için

-

Harika bir Nazım Hikmet şiiri “yaşamaya dair”. 

“Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin” dizesini her okuduğumda aynı soruyu sorarken buluyorum kendimi; hakkını veriyor muyum hayatın?

Bir senenin daha sonuna gelirken, yine tüm hesapları döküp ortaya tek tek sayıyorum. Sanki ayırabilecekmiş, yerlerini değistirebilecekmişim gibi.

Anksiyete ile daha derinden tanıştım, bir hastalık olduğunu kabul edecek kadar; yok saymak yerine kabullenerek onunla yaşamak için yollar aramak gerektiğini fark ettim. Boğazda bir yumru, kalpte bir ağrı, nefeste bir darlık, zihinde bir sis. Elle tutulmaz, gözle görülmez ama elle tutulsa taşa benzer, gözle görülse kapkara bir duman. Bilmeyene anlamsız bir belirsizlik, bilene çıkmayan bir yapışkan. 

Ne kadar çok dinledim bu sene de, konuşmadan dinledim, sıkılmadan dinledim, sabırla dinledim. Üzülsem de, kızsam da, istemesem de. Dinlemediğim tek bir sey kaldı. Kendimi dinlemedim, ağrılarımı dinlemedim, kalbimi, beynimi, gözlerimi dinlemedim. Başkalarını dinlersem, onlara iyi gelirsem kendime de iyi gelirim diye düşündüm. Ne kadar ilgi verirsem o kadar alırım dedim. Bu yaşta bunların doğru orantıyla gelmediğini anladığım için üzgün değilim, evet biraz geç, olsun. Kendime vermekten sakındığım ne varsa gözümün önündeymiş.

Her sene başı kararlar veriyoruz, bir kısmını yapıyor bir kısmını unutuyoruz. Belki de karar verme kuralı, o kararı uygulamamıza en büyük engeldir. O spora başlayamayacağız, o diyete giremeyeceğiz veya o yere gitmeyeceğiz. Geliyor, yaşıyoruz. Kaygıyla yaşanan, kendine değersiz bir hayat varsa ortada, bir yerlerde olduğunu düşünüp göremediğimiz ama imrendiğimiz bir halet-i ruhiyeye uzaktan bakıyoruz. Ben baktım, yanımdan geçip giderken baktım, daha uzakta daha ulaşılamaz bir şey olduğunu düşünerek baktım. Yanıbaşımda olma ihtimali bile yoktu, oradaymış.

Farkındalıklarımı, yüklerimin öğretilerini alıp cebime koyuyorum, büyük bir cebim var benim :) başkalarına o cepten çıkarıp bolca vermeden önce kendim tekrar tekrar okumalıyım.

Sahi, "yaşadım diyebilmek için" nerde anlamak lazım yaşamın ta kendisinin bu olduğunu?


Yorumlar

  1. Adsız26 Ocak 2023 08:30

    Seni seviyorum melisss

    YanıtlaSil
  2. Adsız3 Şubat 2023 12:25

    O büyük cebinde biriktirdiğin güzel insanların, yine o cebinde biriktirdiğin yükleri azaltması dileğiyle. Bu yıl ve gelecek her yıl dilediğin gibi olsun.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Anksiyete ateşkes planı

-
"Tam evde oturup film izleme havası, battaniyeyi alacaksın üstüne oh" deriz ya bazı havalar için; anksiyetenin de geliyorum dediği bazı havalar var diye düşünüyorum. Onu böyle gelmeden tanırsın, sevimsiz bir huzursuzluk, tatsız bir sıkıntı, ileri geri bir sinirlilik hali. Karlı havaya montsuz yakalanmış gibi anksiyeteye de hazırlıklık yakalanırsan ya üşürsün ya sersemlersin. Bu yüzden olası bir hava değişikliğine karşı cebinde ekipmanları hazır etmen gerekir. Daha önce de bazı yöntemler yazmıştım; az kalınca geliştiriyorum kendimi :). Kendime de hatırlatmak ve sizinle paylaşmak istediğim alet çantana yeni bir şeyler ekliyorum. Demek ki her tornavida her çiviyi sökmüyormuş. Uzaklaşmak Sosyal medya detoksu hepimizin kolayca yapabileceği bir şey değil bunu biliyoruz. Tüm şekeri kahveyi çayı bir anda kes demek gibi bir şeyin, ters psikoloji ile bizi daha çok yemeye teşvik etmesi gibi, bu detoks da sosyal medyaya iyice yapışıp kalmamıza neden oluyor. Aslında çok da zor değil ama d
Devamı

Hayatlar ve anlar

-
Bugün okumayı bitirdiğim bir kitabın konusundan etkilenerek bir şeyler yazmak istedim. Aynı anda, hep hayalini kurduğumuz farklı versiyonlarımızın bulunduğu farklı hayatlar yaşansaydı, sonsuz mutlu olur muyduk?  Mesela, özendiğimiz bir ünlünün, çok varlıklı bir iş insanının, çok mutlu evliliği olan bir kadının/erkeğin, çok başarılı bir sanatçının hayatını kendi yolumuzda deneyimleseydik hayaliniz kuracağımız yine başka şeyler mi üretirdik yoksa mevcut hayatımızdan memnuniyet mi duyardık? İnsan hep sahip olmadığı şeylerin arzusunu duyuyor, sahip olduktan sonra arzu yerini farklı duygulara bırakıyor deneyimlere göre; alışkanlık, minnet, sıkılganlık, huzur, arayış... Hep o bilinmezlik caziptir ya, sanki resmin eksik parçası o bilinmezlikle tamamlanacakmış gibidir, biz de onu mükemmelleştirir ve büyütürüz. Oysaki Termodinamiğin 2. kanunu (yani sıra olarak 3 ama sıfırdan başladığı için 2 deniyor, neyse) olan entropiyi de düşünürsek, mükemmelliğin olmadığı gibi, düzensizliğin artmaya meyilli
Devamı

Yüzleşme

-
Yine bir yerde duyduğum ve çok beğendiğim birkaç cümle ile başlamak istiyorum bu yazıya; aylar, hatta mevsimler sonra, tekrar merhaba. "Kendinden emin olmaya alışkın değilsen özgüven kibir gibi gelir. Eğer pasif olmaya alışkınsan hakkını savunmak saldırı gibi gelir. Ve eğer ihtiyaçlarının karşılanmasına alışkın değilsen kendini önceliklendirmek bencillik gibi gelir." Bu alışkın olmama durumu yani olmaktan kaçtıklarımız hayatımızın teması değil mi? Tıpkı kibir gördüğümüzde zehirlenip özgüvenimizi tamamen rafa kaldırmamız gibi. Mesela sadece kendi istekleri ve ihtiyaçları doğrultusunda yaşam kuranları bencil bulurken, kendimizi başkaları uğruna feda etmez miyiz? Bunları yaparken de hep bir bahanemiz ve çıkış noktamız vardır; "ben öyle bir insan olmayacağım".  "Öyle" olmadığımız her şeyi tüm benliğimizle reddederken kabul ettiklerimiz bizi nereye götürdü? Hadi yine çoğul değil de kendi adıma konuşayım. Sesine kulağımı tıkadığım her ihtiyacım, ruhumun yardım a
Devamı