Anksiyete Günlükleri-2

-

“Ne düşünüyorsun bu kadar ya?”, “Niye hiç konuşmuyorsun?”, “Seni de bıraksak bütün gün uyursun”, “Biraz çık dolaş, iyi gelir”. 

Bu cümleler size de tanıdık geliyor mu? Ben sıklıkla duyuyorum; retorik sorulara sırf cevap verme sıramı savmak için basit kelimelerle kurduğum cümlelerim ve iyi niyetli yapılan yorumların duyar duymaz yok olacağı niyetiyle karşılık verdiğim anlık sessizliğim genellikle savunma mekanizmamı oluşturuyor. Bir süre geçti tüm bunların özensiz olsa da iyi niyetle yapıldığını anlamam için. Bunu fark ettikten sonra daha az kızıyorum insanlara, anlam veremedikleri şeyler ile ilgili kurdukları cümleler üzerinden yargılanmaları çok haksızlık.

Sosyal yaşamda aktif rol alan veya almak zorunda kalan kaygılı insan tam anlamıyla amatör bir kürekçidir. Görünmez rüzgarlarda, dalgalarda ve bilimum aksi hava koşullarında kürek çeker, çeker, çeker sonuç nafile. Dışardan tek görünen şey ise açık havada, dalgasız denizde, olduğu yerde duran, bir adım ilerlemeyen debelenen biri. Bilmezler ki amacı ileriye gitmek değil, olduğu yerde kalabilmek hatta suya düşmemek. İşte bu uğraşlar içinde akan hayata ayak uyduramayan oyundışı kalır. Bilmezler ki uyku (eğer bir kabus görülmüyorsa) aşırı düşünen kaygılı birinin kendine kalan tek yarı güvenli alanı. Bilmezler ki bazen bedenle zihni bir arada tutmanın iki yana uçan kuşları yakalamak kadar yorucu olduğunu. Nerden bilsinler, hiç anlatmazsın ki.

Zihni durdurmaya çalışıyorken akan hayata ayak uydurmak, çalışmak, sosyalleşmek, konuşmak, gülmek, “orda olmak” çok emek istiyor. Bu emeği olmak istediğin yerde olmana rağmen yaptığını fark etmek hele çok kafa karıştırıcı. Aklında o kadar düşünce varken, hepsinin arasından, onlara değmeden geçip gittiğini görseler akılları çıkar belki de insanların. Sizin de aklınız çıkmıyor mu, bu kadar düşünce, duygu, endişe, korku, varsayım, hikaye, geçmiş, gelecek ne varsa barındıran tüm olay, mekan ve zaman bavullarıyla yolculuk ederken? Birini tutsan diğerini taşıyamıyorsun, biraz kenara bıraksan kaybolacak sanıyorsun. Hepsini aynı anda taşımalıyım, bir tanesi bile düşmemeli ve içinden eşyalar dökülmemeli. Aman yine neler düşünüyorum, şurda bir şey konuşuyorlar yine susuyorum diye dalga geçecekler. En iyisi iki kelime edip kenara çekileyim, aman bavullarım düşmesin sonra onları yine alırım.

Bazen işin içinden çıkamadığımda “beni rahat bırakın” diyemiyorum elbette ancak “ben biraz yorgunum” diyorum. Biraz mı? Biraz derken? Eh tabii biraz…

Sizin savunma silahlarınız neler, böyle anlarda nasıl savuşturuyorsunuz hamleleri? Benimkiler besbelli işe yaramıyor, belki öğrenilecek şeyler vardır, neden olmasın?

Yorumlar

  1. Adsız10 Temmuz 2022 10:26

    In every philosophy there is a point where the "conviction" of the philosopher steps onto the stage, or, to make the point in the language of an old mystery play:

    The ass arrived

    Beautiful and most valiant

    nietzsche'de sembolizmlere dizgin vurmak imkansıza yakın olsa da tam da bu yazıya uygun bir sembolizm yukardaki. Düşünürün bilinçli ve belki de hep yanlış yönü seçen tarafı yerine kendi doğası, burada eşek, (ve belki de karanlıkta kalsa da düşünürün kendisi) kritik noktada ortaya çıkacaktır. Diğer yandan bir çok yerde eşek nietzsche'de yük hayvanıdır (bkz geçmişin bavulları) ve modernitenin gerçekten (aşırı değil) düşünmeyen insanına denk gelir. Ne diyeyeyim, bavulları tamamen bırakman ve doğana dönmen dileğiyle ;) Yazmaya başlaman çok güzel adım bence doğru yolda, okumak isterim yazdıkça

    Savunma oynama atak oyna, endişe ve korkunun tek çaresi bu benim bildiğim, neyse beylik laflar gibi durmasın şimdi :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. meldamon11 Temmuz 2022 03:47

      Doğaya dönmek konusunu iki taraflı algılıyorum, hem kendi doğama hem de tabiat anaya:)

      Sil
  2. Adsız12 Temmuz 2022 12:15

    Akışına bırakmak diyebilirim. Bu şekilde söyleyince çok basit ve sığ bir yorum gibi gelebilir ama bunu başarmak hakikaten çok zor. Bunu ben başarabiliyor muyum peki? Tam olarak yapabildiğimiz düşünmüyorum ama uygulamak için elimden geleni yapıyorum. Denemekten zarar gelmez. Yaşadıklarını paylaşman çok anlamlı bence bu bile büyük bir adım. Bu hisleri yaşayıp ne yaşadığını bil(e)meden geçip giden çok fazla insan var çevremizde. Umarım bu yazdıkların ve verilecek cevaplar çoğumuz bir ışık olur. Güzel günlere...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. meldamon12 Temmuz 2022 13:17

      Akışına bırakmak göründüğü kadar kolay olmayabiliyor dediğin gibi, olursa da ne güzel. Ortak seyler yaşayıp paylaşmak belki şifanın kendisidir. Çok teşekkür ederim yorum için

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Anksiyete ateşkes planı

-
"Tam evde oturup film izleme havası, battaniyeyi alacaksın üstüne oh" deriz ya bazı havalar için; anksiyetenin de geliyorum dediği bazı havalar var diye düşünüyorum. Onu böyle gelmeden tanırsın, sevimsiz bir huzursuzluk, tatsız bir sıkıntı, ileri geri bir sinirlilik hali. Karlı havaya montsuz yakalanmış gibi anksiyeteye de hazırlıklık yakalanırsan ya üşürsün ya sersemlersin. Bu yüzden olası bir hava değişikliğine karşı cebinde ekipmanları hazır etmen gerekir. Daha önce de bazı yöntemler yazmıştım; az kalınca geliştiriyorum kendimi :). Kendime de hatırlatmak ve sizinle paylaşmak istediğim alet çantana yeni bir şeyler ekliyorum. Demek ki her tornavida her çiviyi sökmüyormuş. Uzaklaşmak Sosyal medya detoksu hepimizin kolayca yapabileceği bir şey değil bunu biliyoruz. Tüm şekeri kahveyi çayı bir anda kes demek gibi bir şeyin, ters psikoloji ile bizi daha çok yemeye teşvik etmesi gibi, bu detoks da sosyal medyaya iyice yapışıp kalmamıza neden oluyor. Aslında çok da zor değil ama d
Devamı

Hayatlar ve anlar

-
Bugün okumayı bitirdiğim bir kitabın konusundan etkilenerek bir şeyler yazmak istedim. Aynı anda, hep hayalini kurduğumuz farklı versiyonlarımızın bulunduğu farklı hayatlar yaşansaydı, sonsuz mutlu olur muyduk?  Mesela, özendiğimiz bir ünlünün, çok varlıklı bir iş insanının, çok mutlu evliliği olan bir kadının/erkeğin, çok başarılı bir sanatçının hayatını kendi yolumuzda deneyimleseydik hayaliniz kuracağımız yine başka şeyler mi üretirdik yoksa mevcut hayatımızdan memnuniyet mi duyardık? İnsan hep sahip olmadığı şeylerin arzusunu duyuyor, sahip olduktan sonra arzu yerini farklı duygulara bırakıyor deneyimlere göre; alışkanlık, minnet, sıkılganlık, huzur, arayış... Hep o bilinmezlik caziptir ya, sanki resmin eksik parçası o bilinmezlikle tamamlanacakmış gibidir, biz de onu mükemmelleştirir ve büyütürüz. Oysaki Termodinamiğin 2. kanunu (yani sıra olarak 3 ama sıfırdan başladığı için 2 deniyor, neyse) olan entropiyi de düşünürsek, mükemmelliğin olmadığı gibi, düzensizliğin artmaya meyilli
Devamı

Yüzleşme

-
Yine bir yerde duyduğum ve çok beğendiğim birkaç cümle ile başlamak istiyorum bu yazıya; aylar, hatta mevsimler sonra, tekrar merhaba. "Kendinden emin olmaya alışkın değilsen özgüven kibir gibi gelir. Eğer pasif olmaya alışkınsan hakkını savunmak saldırı gibi gelir. Ve eğer ihtiyaçlarının karşılanmasına alışkın değilsen kendini önceliklendirmek bencillik gibi gelir." Bu alışkın olmama durumu yani olmaktan kaçtıklarımız hayatımızın teması değil mi? Tıpkı kibir gördüğümüzde zehirlenip özgüvenimizi tamamen rafa kaldırmamız gibi. Mesela sadece kendi istekleri ve ihtiyaçları doğrultusunda yaşam kuranları bencil bulurken, kendimizi başkaları uğruna feda etmez miyiz? Bunları yaparken de hep bir bahanemiz ve çıkış noktamız vardır; "ben öyle bir insan olmayacağım".  "Öyle" olmadığımız her şeyi tüm benliğimizle reddederken kabul ettiklerimiz bizi nereye götürdü? Hadi yine çoğul değil de kendi adıma konuşayım. Sesine kulağımı tıkadığım her ihtiyacım, ruhumun yardım a
Devamı